Recenzowanie antologii stanowi niemałe wyzwanie. W przeciwieństwie do typowego tomu przygód danego bohatera, stanowiącego najczęściej zamknięty zbiór konkretnego etapu historii (ewentualnie dwóch jak chociażby w przypadku tomu 3 „Doktora Strange’a”), nie mogę przyjąć typowego sposobu oceniania obejmującego analizę fabuły, warstwy charakterologicznej i szaty graficznej - poświęcanie kolejnych akapitów na odbębnianie omówienia kolejnych, krótkich historii według ww. schematu byłoby (przynajmniej w moim przekonaniu) zwyczajnie nieatrakcyjne dla Odbiorców. Stąd w przypadku „Wolverine: czerń, biel i krew” zdecydowałem się na przyjęcie nieco innego podejścia, które według mnie pozwoli Wam lepiej zrozumieć moje wnioski po lekturze tego komiksu.  

W najbliższych dniach strona marvelcomics.pl przestanie być aktywna z powodu zamknięcia serwera, na którym aktualnie znajduje się nasz portal. Do tego czasu teksty nadal będą pojawiać się na portalu, potem znajdziecie nas na naszych mediach społecznościowych (wszystkie linki znajdziecie w rozwinięciu wiadomości), gdzie poinformujemy Was, gdy tylko portal znów będzie aktywny. 

Pisanie o kolejnych tomach serii LastMan nie jest łatwe. Każda następna odsłona tego tytułu wywołuje u mnie równie pozytywne emocje i ciężko jest się nie powtórzyć, chwaląc zespół twórców w składzie Bastien Vivès, Balak i Michaël Sanlaville, którzy dostarczają jeden z najlepszych tytułów rozrywkowych, jaki obecnie jest wydawany w Polsce. To tytuł, który powinien przekonać do siebie zarówno fanów amerykańskiego, japońskiego jak i francuskiego komiksu, bo widać w nim inspiracje bardzo różnymi tytułami, dając przy tym coś nowego i wciągającego. Na tych paru zdaniach możnaby zakończyć, ale spróbujmy zagłębić się w treść tych tomów.

W swojej recenzji pierwszego tomu Ery Apocalypse'a zwracałem wiele uwagi na spory element nostalgii, jaki wiązał się z wydaniem tego komiksu. Widać, że Mucha kieruje się głównie do fanów ery TM-Semic, którzy wychowywali się na zeszytowych przygodach X-Men i nie dane im było poznać zapowiadanej wielkiej historii, która odmieniła życia ich ulubionych bohaterów. Po latach mogą już poznać tę historię w albumie w twardej, powiększonej oprawie, a nie w rozpadających się zeszytówkach. Czy jednak sam efekt nostalgii wystarcza, by cieszyć się z lektury?

Nowa seria związana z Doktorem Strangem to nowe rozdanie, chociaż zasadniczo zostajemy w starych klimatach. Mimo, że seria pisana przez Marka Waida stawia na całkowicie nowy klimat, to jednak w dalszym ciągu obracamy się jednak koło stwierdzenia, że magia ma swoją cenę. Jest to motyw przewodni, który uzyskuje tutaj całkowicie nowy wymiar - nie będę jednak tutaj uprzedzał faktów. Pomimo chłodnego odbioru fanów (przynajmniej w bańce, w której ja się obracam), Doctor Strange w nowym wydaniu to naprawdę solidny komiks, który pozwala na powtórną styczność z tą absolutnie fenomenalną postacią. Kiedy staje przed wyzwaniami, z którymi nie miał okazji się wcześniej mierzyć, staje się jeszcze ciekawszy. 

Powrót Jean Grey do świata żywych oczywiście nie jest możliwy bez echa. Po długim czasie fani, którzy musieli obyć się bez obecności tej bohaterki w końcu będą mogli zobaczyć ją w akcji na większą skalę. Ale skoro walczy taka duża postać to nie wystarczy byle jaka walka, żeby należycie uczcić jej powrót (i nie mam tu na myśli tomu opowiadającego o okolicznościach powrotu). Tym, co ma oddać hołd Jean po jej powrocie jest seria X-Men: Czerwoni. Jean staje się w nim liderką jednego z zespołów X-Men i podejmuje zdecydowane kroki na rzecz społeczności mutantów. Bardzo szybko okazuje się, że oprócz zwykłych pokojowych czynności, będzie musiała wkroczyć na ścieżkę mniej dyplomatycznych działań.

Recenzja komiksu - X-Men. Czerwoni

Przyszło nam trochę czekać na kolejną odsłonę "Mrocznej Otchłani", co wydaje się być podyktowane tym, że album zawiera w sobie tyle treści, co poprzednie dwa tomy. Zbiera on bowiem aż pięć oryginalnych albumów serii, czyli tomy 6 do 10. Jeżeli czytaliście moje recenzje dwóch poprzednich albumów pewnie zdajecie sobie sprawę, że nie wyczekiwałem zbyt mocno tomu trzeciego. Miałem jednak nadzieję, widząc jego zapowiedź, że po takim mało angażującym wprowadzeniu otrzymam ciekawsze rozwinięcie.

Po pewnym czasie polscy czytelnicy znowu będą mogli zobaczyć w akcji Wolverine’a. Co prawda Logan w komiksach obecny był cały czas, jednak nie była to wersja klasyczna. W szeregach X-Menów mogliśmy oglądać Staruszka Logana, który mimo bardzo pozytywnego odbioru, jednak nie był tą samą osobą, która zapisała się w kartach komiksowej historii jako najbardziej rozpoznawalny X-Men. Osobiście muszę przyznać, że powrotu Wolverine’a w ogóle nie oczekiwałem, Old Man Logan wystarczał mi w zupełności i wpisywał się w rolę, której od Logana oczekiwałem. Niemniej Marvel zdecydował się do przywrócenia status quo… chociaż nie do końca. Wraz z powrotem Logana nie zdecydowano się jednocześnie na pożegnanie ze Staruszkiem Loganem. Przez pewien czas mogliśmy więc widzieć dwóch panów jednocześnie, co jest już wyjątkowo niezrozumiałe. Recenzja nie jest jednak miejscem na kompleksowe omówienie konsekwencji wydarzeń opisanych w tomie Powrót Wolverine’a, więc skupmy się na zawartości tomu.